أَعُوذُ بِجَلَالِ وَجْهِکَ الْکَرِیمِ أَنْ یَنْقَضِیَ عَنِّی شَهْرُ رَمَضَانَ أَوْ یَطْلُعَ الْفَجْرُ مِنْ لَیْلَتِی هَذِهِ وَ لَکَ قِبَلِی ذَنْبٌ أَوْ تَبِعَهٌ تُعَذِّبُنِی عَلَیْهِ
پناه می آورم به عظمت ذات کریمت، از اینکه ماه رمضان از من سپری شود، یا سپیده این شب طلوع کند، و از سوی من نزد تو گناهی یا نتیجه کاری مانده باشد، که مرا بر آن عذاب نمایی
اللهم ارزقنا توفيق الطاعة وبعد المعصية وصدق النية وعرفان الحرمة وأكرمنا بالهدى والاستقامة وسدد ألسنتنا بالصواب والحكمة واملأ قلوبنا بالعلم والمعرفة وطهر بطوننا من الحرام والشبهة واكفف ايدينا عن الظلم والسرقة واغضض ابصارنا عن الفجور والخيانة واسدد اسماعنا عن اللغو والغيبة وتفضل على علمائنا بالزهد والنصيحة وعلى المتعلمين بالجهد والرغبة وعلى المستمعين بالاتباع والموعظة وعلى مرضى المسلمين بالشفاء والراحة وعلى موتاهم بالرأفة والرحمة وعلى مشايخنا بالوقار والسكينة وعلى الشباب بالإنابة والتوبة وعلى النساء بالحياء والعفة وعلى الأغنياء بالتواضع والسعة وعلى الفقراء بالصبر والقناعة وعلى الغزاة بالنصر والغلبة وعلى الأسراء بالخلاص والراحة وعلى الأمراء بالعدل والشفقة وعلى الرعية بالإنصاف وحسن السيرة وبارك للحجاج والزوار في الزاد والنفقة واقض ما أوجبت عليهم من الحج والعمرة بفضلك ورحمتك يا أرحم الراحمين
يكي از راه هاي ارتباط معنوی با امام زمان عجل الله دعا و توسل به اهل بيت (علیه السلام) به ويژه ساحت مقدس امام زمان (علیه السلام) است.
از اين رو يكي از وظايف شيعيان در زمان غيبت دعا كردن براي امام زمان (سلام الله) و توسلات بيان شده است. البته برخي دعاها، مانند عهد و دعاي فرج از اهميت ويژه اي برخوردار است.
گفته شده شخصيت هايي مانند مقدس اردبيلي علامه حلی و علامه بحرالعلوم با بهره گيري از عوامل مذكور توانستند با امام زمان (علیه السلام) ارتباط معنوی برقرار نموده و با ايشان مانوس شوند.
ای ماه خفته
ای ماه خفته زینبت تا شام ویران می‌رود
با پای دل از کربلا با ساربانان می‌رود
افتاده‌ای ای نوح من در خاک گرم کربلا
توفان شکسته کشتی صبر مرا ای ناخدا
خواهر سوار محمل عریان میان نیزه‌ها
با تازیانه از میان موج طوفان می‌رود
ای ماه خفته زینبت تا شام ویران می‌رود
با پای دل از کربلا با ساربانان می‌رود
ای کشتهٔ شهر غریب ، ای سر به دار بی کفن
بی کس میان نینوا ، افتاده‌ای دور از وطن
بی کس میان نینوا ، افتاده‌ای دور از وطن
یاد آر پیغام پدر ای کشتهٔ مظلوم من
فردا پیام حنجرت تا هر خیابان می‌رود
ای ماه خفته زینبت تا شام ویران می‌رود
با پای دل از کربلا با ساربانان می‌رود
جانم فدای چشم باز و حنجر خاموش تو
قربان طفل زخمی خوابیده در آغوش تو
ای یوسف گم گشته کو پیراهن تن‌پوش تو
بعد از غروبت آبروی عهد و پیمان می‌رود
ای ماه خفته زینبت تا شام ویران می‌رود
با پای دل از کربلا با ساربانان می‌رود
شرمنده اهل کوفه را از ناسپاسی می‌کنم
لبخند غمگین تو را نطقی حماسی می‌کنم
محروم گوش کوفه را از التماسی می‌کنم
هرچند اینک قاتلت شاد و غزل‌خوان می‌رود
ای ماه خفته زینبت تا شام ویران می‌رود
با پای دل از کربلا با ساربانان می‌رود
از کربلایت می‌روم تا راه تو کامل شود
مقصودت ای آزادهٔ عطشان من حاصل شود
هرکس تو را بشناسد و با نای تو همدل شود
پا از سر جان می‌کشد تا کوی جانان می‌رود
ای ماه خفته زینبت تا شام ویران می‌رود
با پای دل از کربلا با ساربانان می‌رود
حقیقت امر چیست و مولی به چه معناست ؟ برای واضح شدن این مطلب باید به سراغ اهل لغت رفت و قرائن متعدد را دید تا حقیقت مطلب واضح شود .
لفظ مولا به حسب لغت برشانزده معنا دلالت دارد :
هرگاه لفظی مانند مولا که معانی متعددی دارد در جمله ای استعمال شود برای معنای آن باید رجوع به قراین لفظیه یا عقلیه نمود و پس از دانستن این مطلب باید گفت ، در حدیث متواتره غدیر خم که رسول خدا ( صلّی اللّه علیه و آله ) فرمودند: من کنت مولاه فهذا علی مولاه هیچ شکی نیست که معنای مولا در این حدیث با دوازده معنای اولیه که برای مولا ذکر گردید غیر مرتبط و هیچ مناسبت ندارد بلکه اکثر آن کذب و غیر صحیح است چنانچه واضح است و معانی سیزدهم و چهاردهم که دوست و یاور باشد اولا قرینه لفظیه یا عقلیه موجود نیست که این معنا را تعیین کند و ثانیا این دو معنا اختصاص به حضرت رسول ( صلّی اللّه علیه و آله ) و حضرت امیر ندارد و مشترک است بین جمیع مؤمنین یعنی هر یک از مؤمنین دوست یکدیگرند چنانچه در آیه شریفه می فرماید :
( وَالْمُؤمِنُونَ وَ الْمُؤمِناتُ بَعْضُهُمْ اَوْلِیاءُ بَعْضٍ ) ( توبه / 71)
بلکه ملائکه هم دوست و یاور مؤمنین اند چنانچه می فرماید :
(نَحْنُ اَوْلِیائُکُمْ فِی الْحَیوهِ الدُّنْیا وَ فِی الاْخِرَهِ...) (فصلت / 31)
و ثالثا : قراین قطعیه عقلیه و لفظیه موجود ،دلالت بر عدم اراده این دو معناست و این که مراد همان معنای شانزدهم است و معنای پانزدهم با شانزدهم متقارب المفاد می باشد و از جمله، قرائن لفظیه، که شاهد است بر اینکه مراد به مولا، اولی به تصرف است چند مطلب است . اولا جمله ای است که رسول خدا ( صلّی اللّه علیه و آله ) قبل از من کنت مولاه فرمودند، الست اولی بکم من انفسکم ؛ آیا نیستم اولی به تصرف به شما از جان شما ، بعد فرمود: من کنت مولاه ...؛ هر کس من اولی به تصرف هستم نسبت به او، پس علی است اولی به تصرف نسبت به او این جمله قرینه لفظیه صریحه است بر اراده معنای شانزدهمی، به طوری که اراده معانی دیگر به وزن این جمله غیر معقول است به حسب قواعد عربیه و استعمال اهل لسان
ثانیا : قول عمر است که گفت : بخ بخ لک یا علی ! اصبحت مولای و مولی کل مؤمن و مؤمنه
و ابن اثیر در کتاب نهایه گفته مولا در کلام عمر در این مقام به معنای اولی به تصرف است
ثالثا : قصیده حسان بن ثابت در غدیرخم است که بین خاصه و عامه مشهور است و محل شاهد این بیت است
فقال له قم یا علی فاننی
رضیتک من بعدی اماما و هادیا
پس معلوم می شود که بر حسان که یکی از حاضرین مجلس غدیر خم بود ظاهر بوده که مولا به معنای اولی به تصرف که همان معنای امام است بوده
رابعا : ، قول النبی ( صلّی اللّه علیه و آله ) : انت امام کل مؤمن و مؤمنه بعدی و ولی کل مؤمن و مؤمنه بعدی این جمله را خوارزمی از زیدبن ارقم و عبدالرحمان بن ابی لیلی و ابن عباس در اخبار حدیث غدیر خم نقل نموده و نیز احمدبن حنبل و ابن مغازلی شافعی و ابن مردویه به چندین روایت از بریده نقل نموده اند که گفت از سفر یمن برگشتم و به خدمت رسول خدا ( صلّی اللّه علیه و آله ) رفتم و خواستم شکایت از علی بن ابی طالب نمایم ، رسول خدا ( صلّی اللّه علیه و آله ) متغیر شدند و فرمودند :
یا برید! الست اولی بالمؤمنین من انفسهم ؟
عرض کردم بلی یا رسول اللّه ! پس فرمود :
من کنت مولاه فعلی مولاه ان علیا اولی الناس بکم بعدی
و از جمله قرائن ، آیه مبارکه
(یا اَیُّهَاالرَّسُولُ بَلِّغْ ما اُنْزِلَ اِلَیْکَ مِنْ رِبِّکَ...) ( مائده / 67 )
و آیه شریفه
(... اَلْیَوْمَ اَکْمَلْتُ لَکُمْ دینَکُمْ...) ( مائده / 3 )
و آیه شریفه
(سَئَلَ سائِلٌ بِعَذابٍ واقِعٍ) ( معارج / 1 )
که از معانی این آیات شریفه و شان نزول آنها قطع حاصل می شود که مراد به مولا، اولی به تصرف است که مقام امامت و خلافت می باشد .
و از جمله قرائن عقلیه، این است که بر هیچ عاقلی مخفی نیست که با خصوصیات واقعه غدیر خم که زیاده از صد هزار، عدد مسلمین بوده است و متفرق بودند واقلا اول و آخر آنها زیاده از چهار فرسخ بوده امر رسول خدا( صلّی اللّه علیه و آله ) که همه را جمع نمایند خصوص در وقت ظهر و در عین شدت گرما که مردم عباهای خود را به پاهای خود پیچیدند و ردا را بر سر خود افکندند تا بتوانند شدت گرما را تحمل و توقف نمایند پس منبری از سنگ و جهاز شتر ترتیب دهند و نیز نزول قافله در مکانی که هیچ وقت معهود نبوده و بردن رسول خدا( صلّی اللّه علیه و آله ) حضرت امیر( علیه السّلام ) را همراه خود بالای منبر و بلند نمودن او را به طوری که همه جمعیت او را ببینند و فرمودن اینکه : ((الست اولی بکم من انفسکم )) و پس از جواب بلی ، فرمودند: ((فلیبلغ الشاهد الغائب به ان من کنت مولاه فعلی مولاه )) یعنی حاضرین به غایبین برسانند که هر که من مولای اویم پس علی مولای اوست و بعد از آن دعا فرمودند: ((اللهم وال من والاه و عاد من عاداه) این همه قرائن عقلیه دلیل واضحند که مقصود رسول خدا( صلّی اللّه علیه و آله ) به جز، نصب نمودن علی بن ابیطالب ( علیه السّلام ) به امامت و خلافت نبوده و از شخص عاقل این همه تکلفات صادر نمی شود در بیان امری که واضح است و معقول نیست که این عده را جمع فرماید که فقط به مردم بگویند هر که من دوست او هستم فلانی هم دوست اوست .